Blanche marie vallen 6-4-7 t/m 10-4-7

Blanche marie vallen 6-4-7 t/m 10-4-7


Oew dit is wel een opgave hoor. Om een drukke trip van 4 dagen samen te vatten in een leesbaar verhaaltje voor DE site. Ik ga m’n best doen. In de nacht van donderdag op vrijdag zijn we vertrokken. Net zoals met de trip naar Galibi onder leiding van Ruben. Verzamelen bij ’t Vat om half 2 s’nachts! Die donderdag heb ik keihard gewerkt aan mijn stageverslag en nog eventjes bij het kinderhuis langs geweest waar het inmiddels paasvakantie is. Daarna naar salsales maar niet meer uit eten gegaan zoals gewoonlijk. Ik had mijn spulletjes al gepakt en ben om 10.00 naar bed gegaan. De anderen bleven wakker. Ik dacht: elk uur dat ik slaap is meegenomen. Uiteindelijk heb ik maar 1,5 uur geslapen. Om 01.15 uur gingen we met de taxi naar de stad. Voor 4 dagen had ik toch aardig wat spullen bij. Gelukkig had Ruben de hangmatten en klamboes die maandag al opgehaald. Er zijn woensdag al mensen die kant op gegaan om het kamp op te bouwen en onze hangmatten op te hangen. Dat hoefden we dus lekker niet zelf te doen. Ons hele huis van 10 mensen ging mee en nog veel bekenden van salsa. Het moest wel gezellig worden en dat is het ook geweest. De 3 stagiaires van maatschappelijk werk gingen ook mee, met de ouders van 1 van hen. En nog andere pedagogiekstudenten. Met 2 bussen en 3 jeeps vertrokken we stipt half 3 volgens planning. Annemiek en ik zaten naast elkaar in de bus. Bij Elize, Jos en Henk waar we de laatste tijd leuk contact mee hebben. We kennen hun van salsa. Floor en Sarah gingen met een jeep, dat wilden ze heel graag. Op de heenweg stopten we best vaak. Dat is maar goed ook want de chauffeurs hebben 16 uur alert moeten blijven! Ruben had 12 uur gezegd maar een bus heeft onderweg vast gezeten en de onze moest zonodig een kapotte dynamo krijgen. Ik kan sowieso niet slapen in een bus maar met 15 uur kuilen al helemaal niet. Alleen het eerste uur reden we op verharde weg. Daarna was de bauxietweg die we ook naar Gusterie hadden. Uiteindelijk kwamen we op zandpaadjes. Ja een weg kan ik het niet noemen. Hoe langer we onderweg waren, hoe smaller de paden. Nadeel was dat de ramen niet open konden omdat dan alle takken naar binnen kwamen. Ik begon s’nachts met een vestje maar het werd zo heel warm in de bus. En die kuilen, die moet je niet onderschatten. Het was echt een avontuurlijke reis. Ik dacht heel vaak dat we vast bleven zitten met de bus maar dan kwam ie er toch doorheen. Door de kuilen kreeg ik wel een beetje last van mijn rug en nek omdat je zo schokt. Ik hoop dat op de foto’s goed overkomt hoe de weg was. Als de bus vast zat kwam hij soms uit eigen kracht uit het zand en anders werd hij getrokken door de jeeps.
In ieder geval, vrijdag 18.30uur kwamen we aan. Wat was ik blij toen ik de bus uitstapte en een heerlijk plak cake in mijn handen kreeg. We verbleven aan de Moseskreek. Een uur van de Blanche Marie vallen vandaan. Onze slaapplaats was opgebouwd uit houten palen met een zeil erover. Iedereen trok gelijk zwemkleding aan om af te koelen in de kreek. Door de rotsen en het donkere water was het niet makkelijk lopen in het water. Om 19.00 uur werd het donker en dat is wel lastig. Je kan je spullen dan niet meer vinden in je tas en zo. Als eten kregen we rijst met gebakken banaan. Het koken gebeurde aan de voorkant van de tent. Wij sliepen aan de andere kant. Heel belangrijk om te vermelden: op een hard bui van een uur na, is het 4 dagen lang droog weer geweest. Ik besefte me dat zowat elk uur omdat we met het weer nog niet veel geluk hadden gehad op tripjes. Het was ook echt onhandig geweest als het had geregend want bij dat ene uurtje regen kwam veel kijken. De tassen die op de rand lagen, moesten allemaal in de hangmat of in de bussen. Alleen in het midden van de tent bleef je droog en het zand veranderde in een modderpoel. Je kleren werden dus heel snel vies. Het dak / zeil kreeg van die door-regen-plekken. We moesten aan de zijkant van het zeil trekken om het water eraf te krijgen maar daardoor werd alles aan de zijkant nat en stroomde het water naar binnen. Ook ging het zeil nog lekker boven de hangmatten waardoor er razendsnel een zeil overheen moest. Toen baalde ik wel even want we hadden net onze tassen veilig in de hangmatten gelegd en ik voorzag al doorweekte kleren. Dus heb ik razendsnel onze tassen veilig in de bus gezet. Uiteindelijk was het na een uur weer droog en viel het dus mee maar als het had blijven regenen waren we er nog niet mee klaar geweest.
Vrijdagavond was er verder geen programma en zijn we redelijk op tijd gaan slapen want iedereen was supermoe. De nachtrust werd verbroken toen ik in mijn hangmat een stukje naar beneden zakte. Ik wilde eigenlijk verder slapen tot ik gegil hoorde. Het bleek dat aan de andere kant de hele palen constructie was ingestort en mensen op de grond gevallen. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd. Elize had een balk op haar been gekregen maar dat werd alleen een blauwe plek. Eerst zei de leiding dat wij gewoon verder konden slapen dus ik weer terug in m’n hangmat. Werd ik wakker gemaakt door Floor dat we er toch uit moesten wegens instortingsgevaar. Toen was het dus op zoek naar een slaapplek. Iedereen zorgde voor zichzelf. Een aantal mensen ging in de bussen slapen. Sommigen hingen hun hangmat aan bomen bij de kreek. Ik heb met Miek en Rosa in een jeep geslapen. Op de voorstoel maar die kon niet helemaal plat omdat Rosa op de achterbank lag. Jeetje wat een ervaring zeg. Dat is toch wel een avontuur te noemen he? Ik heb prima geslapen want ik was doodop. Floor en Sarah hebben op een zeil op de grond geslapen, op hun hangmat als ondergrond. Om half 8 werd ik wakker en zag ik pas goed hoe het eruit zag. Het ontbijt was prima. Gewoon boterhammen met kaas, pindakaas, jam, enz. Koffie, thee, sap en chocomelk. Op een gegeven moment had ik wel eens zin in een lekkere stoel. Als je geluk hebt kan je met je eten op een houten bankje of ijston gaan zitten. Half 10 vertrokken we naar de watervallen. De leiding-jongens zouden terwijl het kamp op gaan bouwen zodat we die nacht veilig konden slapen. We moesten 20 minuten lopen naar de watervallen. De natuur is sowieso niet in woorden te omschrijven. Hoewel ik moet toegeven dat ik zelfs aan de prachtige bomen gewend ben geraakt. En hoe moet ik de watervallen omschrijven? Het was niet 1 brede waterval. Je kan het beste de foto’s bekijken en wat info zoeken op internet. Onder de watervallen zelf kan je niet staan. We hebben wel in het water van de kleine watervalletjes gezeten. We moesten eerst een stuk omhoog lopen. Daar had je een prachtig uitzicht op de watervallen. Boven hebben we ook gegeten s’middags. Vanaf daar kon je dan via een paadje met een touw als leuning een stukje naar beneden. Daar kon je dan in het water bij de watervallen zitten. Heel de middag zijn we daar geweest. S’avonds hebben we onze haren gewassen in ons kreekje en gezellig bij het kampvuur gezeten. Een aantal mensen ging die nacht toch in bussen slapen omdat ze dat fijner vonden. Ik heb gewoon in m’n hangmat geslapen. Vlak naast mij stond alleen een generator voor de stroom die het geluid maakte van een grasmaaier. Ik kan daar dus echt niet van slapen. Ik had al aan Ruben gevraagd of dat ding s’nachts uitging. Toen ik om 00.00 uur nog niet kon slapen ben ik voor gaan vragen of de generator uit mocht. Als ie om een reden aanstaan kan het niet maar het was alleen om een lichtje te hebben bij de keuken. Gelukkig is hij toen na 2 minuten uit gegaan dus ik was blij dat ik het gevraagd had.
Zondag gingen we pas om 11.00 weg. Ik was totaal niet bewust van eerste paasdag…maar we kregen als paasontbijt een eitje, paasbrood en een zakje chocolade paaseitjes. Iedereen vond de gesmolten paaseitjes smerig en gaf ze aan mij of gooide ze weg. Dat laatste vond ik dus echt asociaal maar goed…En toen gingen we weer in DE BUS: 2 uur richting Apoera, Washabo en een trio stam. Apoera was dorp met mooie huizen en verharde weg omdat er veelvuldig toeristen doorheen rijden. Supervisie-genootje Eline is toevallig voor 6 weken stage naar Washabo. Daar zijn we alleen doorheen gereden. Ik vond het jammer dat we geen uitleg kregen. Ik hoef geen eindeloze verhalen maar ik miste echt een gids. Als je vragen stelde kreeg je wel antwoord maar daar bleef het bij. In Apoera hebben we het treinstation bezocht waar het stikte van de vleermuizen. Het station is niet meer in gebruik. De trio- stam was echt een stam, geen dorp te noemen. Dat vond ik het leukste van de dag. Je was echt in een binnenlandse indianenstam zoals je je voor kan stellen uit een boek of een film. De natuur was er prachtig. Het was alleen bloedheet. Maar je hoorde mij niet klagen, alles beter dan regen. De stam bestaat uit 24 mensen die zeer primitief leven. Hutjes met rieten dakjes en hangmatten. Op de foto zie je een superschattig meisje dat blij is met een kleurboekje dat Vera haar geeft. De vrouwen lagen vrijwel bloot in hun hangmat. We werden verder niet begroet en het is me onduidelijk of ze blij waren met onze komst. Van de andere kant: velen hebben sieraadjes gekocht dus ze hebben wel goed verdiend aan ons. Op de terugweg heb ik achter in de jeep gezeten. Heerlijk die frisse wind, maar pijnlijk die kuilen…Echt vermoeiend om in een jeep te zitten want je moet je zo goed vasthouden en het ging best pijn doen. Op het kamp weer lekker afgekoeld in ’t kreekje. Omdat ik de afgelopen nacht weer maar kort had geslapen, begon het me op te breken. Ik had een lichte hoofdpijn en was gewoon oververmoeid. Mijn ogen vielen echt dicht. Alleen ik kon wel gaan slapen maar dan zat ik weer met het lawaai van die generator. Ik heb het even geprobeerd maar dat ging niet werken. Ik ben toen in de bus gaan liggen. Om half 3 over alle mensen heen gestapt en in mijn hangmat gekropen. Maandag moesten we om 6 uur opstaan en voelde ik me weer goed. De kokkin was al vanaf half 5 aan het koken zodat we warm middageten zouden hebben onderweg. Om 8 uur vertrokken we dan. Floor en Sarah zaten nu ook bij ons in de bus. De jeep was toch niet zo ideaal geweest qua beenruimte op de achterbank. De reis was goed vol te houden. Ik had alleen last van mijn blauwe jeep-billen en jeep-rug…want bij elke kuil…
We hebben minder gestopt en geen ernstig mankement aan de bus gehad waardoor we er nu 13 uur over gedaan hebben. Sommigen zeiden dat de weg nu slecht was, anderen dat de weg juist goed was omdat het niet geregend had. Ik voorzie rampscenario’s als de kuilen modderig waren geweest. Af en toe kantelden we al wat als we vastzaten. De bus heeft 1 keer weer echt vast gezeten en kon er zonder hulp van de jeep niet uit. Wat waren we blij toen we rond 20.30 uur aankwamen bij ’t Vat. Samen met Douwe ( ja een Fries), Elize, Henk, Jos en wij vieren hebben we daar gelijk maar gegeten. We hadden honger dus het smaakte wel. Ik had kandrafilet (= vis) op en friet. Rond elven kwamen we thuis aan. Gelukkig was er niet ingebroken of iets dergelijks. Ik hoef het vast niet te verklaren: mijn bedje sliep heeeeeeerrlijk! Wat een geweldig weekend. En ik ben zo maf geweest om in totaal 37 uur in een bus te zitten, maar als je met het vliegtuig wilt, betaal je een onbetaalbaar bedrag, maar mogelijk is het wel.